Dobra, wystarczy, poddaję się!
Tysiące listów, telefonów, komentarzy… Wszystko napastliwe lub przepełnione „fałszywą troską”, niektóre obłudne, inne wulgarne, jeszcze inne w stylu macierzyńskim – te chyba są najgorsze! I wszystko na jeden temat, z jedną – natrętną, wyjawianą wprost lub w sposób orężny, zakamuflowany, czasami nieśmiało, kiedy indziej prosto w twarz – jak cios Gołoty (niby silny ale jakby słaby) – sugestią.
Nie wytrzymuję już tej presji, na nic rozluźniające masaże stóp, telewizja nie daje ukojenia, książki odrzucają, o seksie nie wspomniawszy. Jednym słowem ruina człowieka – muszę się ratować nim będzie zbyt późno.
A więc poddaję się, nie będzie długich, nudnych tekstów, których nikt nie czyta, a które swymi, czasem intrygującymi, tytułami lub rozdziałami przyciągają uwagę, uwagę, która wskutek rozwlekłości tekstu nie do akceptowania przez współczesnego, nowoczesnego człowieka, wychowanego na jinglach informacyjnych jedynie i nagłówkach, tego człowieka, który ochoczo i z satysfakcja buduje statystykę czytelnictwo książek na poziomie jednej na dziesięć lat, uwagę, jeszcze raz powtórzę, która zaspokojona z powyższych powodów być nie może.
Teraz nastąpi epoka skrótu myślowego, jednozdaniowej riposty, a przy okazji może i częstotliwość wpisów na tym zyska…
Czy zyska popularność niniejszego blogu – to już inna sprawa.

L to poświęcam

11.09.2010 (c) am