Jakiś czas temu pisałem o dbałości władz miasta (Wrocław) o estetykę Starego Rynku i okolic:
http://gall-blogonim.blog.onet.pl/CRU-mozliwosc-roznorodnosci-al,2,ID430513441,DA2011-07-07,n
Plastyk miejski opracował regulamin dla ogródków przy restauracjach, który unifikował kolor i estetykę przykryć ogródków restauracyjnych. Mnie ta idea nie przekonała, wolałbym, aby plastyk miejski zajął się PRAWDZIWYMI problemami z wyglądem miasta. Pomijając bród (walające się puszki i butelki po piwie, po wódce, papiery i worki), fatalny wygląd ulic i chodników (to akurat nie działka plastyka, ale na plastykę miasta rzutuje), zaniedbane elewacje i podwórka, chaos urbanistyczny (Helios, Europeum, parking na Kazimierza Wielkiego), mamy do czynienia ze śmietnikiem nośników reklamowych.
Rok lub dwa temu, po fali protestów, zmieniono przepisy dotyczące możliwości wieszania banerów gigantów na elewacjach budynków. Jak to u nas bywa, miało być lepiej, a wyszło jak zawsze [gorzej]. Mamy do czynienia z eksplozją reklam wielkoformatowych, zakrywających całe lub duże fragmenty budynków. Gigantyczne, krzykliwe, dominują swoje otoczenie, niszcząc dotychczasową kompozycję, perspektywę, klimat architektoniczny. Aby nie było krzyku – „ZYSKI Z REKLAMY ZOSTANĄ PRZEZNACZONE NA REMONT KAMIENICY”. Cel szlachetny, ale środki nieciekawe.
Zdjęcia są efektem krótkiego spaceru kilkoma ulicami w ścisłym centrum Wrocławia (Legnicka, pl. Jana Pawła II, Ruska, Kazimierza Wielkiego, Rynek). Nie był to spacer tendencyjny, po prostu przeszedłem popularnymi ciągami komunikacyjnymi. Oceńcie sami, czy podoba się wam takie miasto.
PS. to tylko mega-banery – mniejsze tablice reklamowe, słupy, wyklejki itp, to oddzielne zagadnienie.

Wrocław został tragicznie doświadczony zniszczeniami Drugiej Wojny Światowej. Odbudowa nie była dla komunistycznych władz priorytetem – miasto „niemieckie”, a tu przecież Warszawa… Odbudowa była chaotyczna i niedbale planowana. Zmarnowano unikalną możliwość odbudowy miasta z przyszłościową, z całościową koncepcją. Plac Społeczny, straszne osiedla z wielkiej płyty (gdzie problem nie był tylko w prefabrykacji, ale w niskim standardzie i marności urbanistycznej), degrengolada komunikacyjna – szczególnie w infrastrukturze drogowej. Odcinek ul. Powstańców Śląskich od ul. Piłsudskiego (d. ul. Świerczewskiego) do ul. Wielkiej był gruzowiskiem po obu stronach do lat osiemdziesiątych, kiedy wybudowano po lewej stronie „Galeriowce”, a po prawej Hotel Wrocław i jeden biurowiec. A było to miejsce idealne na budowę dzielnicy biurowej – City z prawdziwego zdarzenia. Szeroka arteria blisko centrum, duże wolne działki po obu stronach – lokalizacja wymarzona, ale nie na wyobraźnię socjalistyczną.
Tak więc w ustrój demokratyczny miasto (nie tylko Wrocław przecież) weszło z balastem – wciąż jeszcze obecnym, szczególnie w śródmieściu – zdewastowanej substancji przedwojennej, i z balastem socjalistycznej urbanistyki powojennej. Niestety ostatnie dwadzieścia lat nie napawają optymizmem.
Zupełnie nie widać jakiejkolwiek koncepcji urbanistycznej, panuje żywioł, przypadkowość, dominują inwestycje biznesowe, substancja komunalna niszczeje (kamienice nie remontowane od wojny, ogrzewane piecami węglowymi, toalety na półpiętrach). Widać, że miasto zachłysnęło się perspektywami biznesowymi, zupełnie nad nimi nie panując, wymiar ogólnospołeczny miasta, decydujący o jakości życia (godziwe komunalne zasoby mieszkaniowe, żłobki, przedszkola, szkoły, parki, place zabaw, komunikacja, drogi, parkingi i tysiące imponderabiliów), gdzieś zupełnie umknął; może dlatego, ze to takie męczące, niewdzięczne, nie oprawione biznesowymi kolacjami, tak długoletnie i takie prymitywne.
W efekcie Wrocław jest przedstawicielem urbanistycznego chaosu ostatnich dwóch dekad, mamy takie „perełki” jak parking przy Kazimierza Wielkiego, Hotel Europeum, Kino Helios. Oczywiście są także – i to nie mało – obiekty ciekawe, dobrze wkomponowane w otoczenie, choćby w okolicach Rynku można takie znaleźć. Niestety sam Rynek, odnowiony dosyć pieczołowicie (ale bez przesady, wiele „zabytkowych” kamienic ma tylko wymalowane fasady, i niewiele z oryginałem wspólnego), pozbawiony został wszelkich, poza piwno-kulinarnymi, przejawów życia. Zniknęły sklepy, księgarnie, usługi – czyli to, co dla runku etymologicznie jest typowe.
Ostatnią (?) wielką inwestycją jest najwyższy w Polsce kompleks biurowo-mieszkalny, Sky Tower. Zlokalizowany w miejscu dawnego biurowca „Poltegor”, u zbiegu ulic Powstańców Śląskich i Wielkiej. Pomysł powstał w szczycie koniunktury w nieruchomościach, tuz przed pęknięciem bańki kredytowej i globalnym kryzysem. Inwestycja była wstrzymana aby w końcu w zmienionej – odchudzonej formie architektonicznej – doczekać się realizacji.
Obiekty architektoniczne nie są tworami wyizolowanymi – wręcz przeciwnie, oddziałują na otoczenie (bliskie i dalekie), a otoczenie oddziałuje na nie. Ważne jest, aby te oddziaływania były zharmonizowane i tworzyły nową – pozytywną – wartość.
Chłodna, pochmurna niedziela pierwszego kwietnia zachęca do spacerów (i to jest mój żart primaaprilisowy), więc wybrałem się na obchód wokół Sky Tower, z aparatem i postanowieniem uwiecznienia, jak ten obiekt komponuje się z najbliższym otoczeniem. Nie komentuję – niech każdy sam oceni, nie opisuję także lokalizacji z których pochodzą zdjęcia – to dla widza ode mnie zagadka.

 
  dla odmiany – „Galeriowiec”

 
 
 
 
 
  
A jeśli komuś nie podoba się dystorsja – pretensje proszę do Pentaksa.

Ktoś, kto nas nie zna i opinię swą o nas opiera, to na nielicznych naszych, tu i ówdzie czynionych wpisach, a także nigdy nie potwierdzonych, jakże pełnych niedomówień, nut fałszywych, tudzież szeptów zatrutych, plotkach, sądzić by mógł, że jedyne co robimy, to na jakie wernisaże czy inne iwenty, oferujące wina przednie jako i kulinarne apanaże, chodzimy.
I opina owa, choć źdźbła prawdy nie pozbawiona, krzywdę nam takoż czyni, żeśmy jaki parazyt w powszechnym mniemaniu, czemu odpór tym oto świadectwem dać chcemy.
Jako że vox populi naszej przedniej kompaniji „Dolnośląskie Stowarzyszenie Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych” zwanej, na chlubny stolec wiceprezesa wyniósł naszą skromna personę, tudzież obowiązkami raczej niż przywilejami obdarzył. W ten oto sposób, gdy szlachetna chwila, sześćdziesięciu pięciu roków godnego towarzystwa nastała, umysliliśmy jaką to ekspozycję wystawną, a jako umyśliliśmy tako i zrobiliśmy:

I z wernisażu fotek kilka:
  
  
  
 
  
  
 
 
 
 
  
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  

Wydarzenie artystyczne, które stało się wydarzeniem, zanim się wydarzyło…

Rzecz się miała 14 marca, we Wrocławiu, w pomieszczeniach nie dokończonych jeszcze loftów, powstających w budynku byłej destylarni i magazynów winiarskich braci Wolf z 1896r. („za Niemca”) a następnie spółdzielni „Tricot”. To tutaj Archicom, deweloper budujący lofty, wraz z Art Hotelem, zorganizowali (mecenat) wystawę związanych z Wrocławiem artystów – Małgorzaty Dyrdy–Kujawskiej, Leszka Frydryszaka, Bożeny Grzyb-Jarodzkiej, Renaty Micherdy-Jarodzkiej, Eugeniusza Minciela, Ludwiki Ogorzelec i Urszuli Wilk.
To prawdopodobnie silny mecenat i patronat medialny Gazety wrocławskiej, Radia Ram i TuWroclaw.com spowodował, że o wystawie mówiło się na kilka dni przed wernisażem. W efekcie frekwencja niezwykle dopisała – po Inowrocławskiej i okolicznych ulicach krążyły samochody w poszukiwaniu miejsc parkingowych, ożywione grupki młodzieży ściągały z różnych stron.
Na trzech piętrach przebudowywanego budynku, wśród białych ścian pustych pomieszczeń, wyeksponowano prace.
Najwięcej „działo się” w pokoju z instalacją Ludwiki Ogorzelec – plastikowa pajęczyna wypełniała całą przestrzeń, dzieląc ją poziomą płaszczyzną z licznymi prześwitami, przypominającymi przeręble w lodowej pokrywie. Okazało się to wciągające i inspirujące – głowy wynurzały się z przerębli aby zaraz zniknąć i znów, gdzie indziej, się pojawić. A, że prawie każdy ma aparat fotograficzny lub jakąś jego namiastkę, do czynienia mieliśmy ze spontanicznymi warsztatami atelierowymi, włącznie ze spontaniczną i bardzo fotogeniczną modelką. 
Należy pogratulować organizatorom odwagi i rozmachu. To kolejny przykład niebanalnej prezentacji sztuki, odchodzenia od tradycyjnego wystawiennictwa, dobrze współgrającej z twórczością nowoczesną.
Ci, którzy widzieli moje fotorelacje z wernisaży, zauważyli pewnie, że na zdjęciach pojawia się bohater drugiego planu, znany fotografik i Prezes, z nieodłącznym kieliszkiem wina; tym razem honory czyniła Katarzyna.

  
   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   
 
  
 
 
   
  Scena z „Drwala” Witkowskiego?

Ósmy Marca nie tylko Dniem Kobiet stoi. Poza tradycyjnymi kwiatami w domu i pracy – popołudnie bogate w wydarzenia:

Wernisaż: 8 marca 2012

Anna Malicka-Zamorska – 70-lecie urodzin. Pałac Królewski.

18:00

Z okazji urodzin 70 urodzin artystki, w Muzeum Miejskim, Pałac Królewski, zorganizowano przekrojową wystawę twórczości „Anna Malicka Zamorska z rodziną„.

Poza ceramiką solenizantki wystawiono rzeźby syna – Jana Zamorskiego oraz zmarłego w 2008 roku męża – Ryszarda Zamorskiego. Anna Malicka-Zamorska otrzymała medal Zasłużony dla Miasta Wrocławia, nadawany przez Prezydenta Wrocławia.

Po uroczystym otwarciu, przebiegającym w mało formalnej, osobistej atmosferze (w końcu w holu Pałacu pełno było przyjaciół), Kilku spiczach, wręczeniu kwiatów, odznaczeń oraz innych, niebanalnych przejawów szacunku (obarzanek gigant, koszyczek apetycznych truskawek…) towarzystwo udało się na zwiedzanie wystawy, witane kieliszkiem wina.  Ekspozycję trzeba zobaczyć – na nic to opisywanie.

Na cierpliwych (oraz wtajemniczonych a także tych, którym stolik ze stosem pustych talerzyków dał do myślenia) czekała niespodzianka. Gdy tłumy (i nie ma w tym przesady) zrzedniały, zza okiennej rolety dyrektor Muzeum wydobył tort zadziwiający, nawiązujący do twórczości solenizantki, czy wzbudził liczne achy i ochy oraz języków mlaskanie.

Rozdziału – nie koniecznie całkiem sprawiedliwego – dokonała bohaterka dnia; tort wyśmienity, sztuka jeszcze bardziej – świadectwo daję, byłem i wino piłem.

Wernisaż: 8 marca 2012

„Kobieta pracy – kobieta sztuki”. Tajne Komplety.

19:00

Niestety wernisaż zaczął się o 18-tej, tak jak opisane wyżej 70-lecie, jednak do Tajnych Kompletów zawsze o. Ta „prawdziwa księgarnia, a nie sklep z książkami”, jak o sobie mówią,wygrała konkurs najpiękniejszą księgarnię w Polsce, organizowany przez portal lubimyczytac.pl. Na Tajne Komplety zagłosowało 1378 osób.

Gdy dotarliśmy do księgarni wciąż było sporo ludzi. Spotkaliśmy bywalców salonowych, na których zawsze można liczyć. Bardzo mila pani serwowała wino, a na zgłodniałych czekały przeróżne słodkości oraz słoności w postaci solonych orzeszków. Wnętrza wypełnione były szumem rozmów kuluarowych, konfiguracje towarzyskie zmieniały się co chwila, nawiązywały nowe znajomości.

Ambasador Nowej Europy – Finał: 8 marca 2012

19:30

Ewakuujemy się do Muzeum Pana Tadeusza (Kamienica pod Złotym Słońcem), gdzie o godzinie 19-tej rozpoczęła się uroczystość wręczenia Nagrody Ambasador Nowej Europy, dla najlepszej książki wydanej w języku polskim w 2011 roku, ustanowionej przez Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego we Wrocławiu. Kolegium, we współpracy z Europejskim Centrum Solidarności w Gdańsku, jest wydawcą dwumiesięcznika Nowa Europa Wschodnia i kwartalnika New Eastern Europe. 

Laureatami zostały:

1. „Cesarz Ameryki. Wielka ucieczka z Galicji” Martina Pollacka,  Wydawnictwo Czarne 

2. „Czarnobyl Baby”  Merle Hilbk, Carta Blanca

3. „Ludzie honoru” Alexandra Lapierre, WAM

Sala, w której odbywała się uroczystość była pełna, część gości musiała zadowolić się miejscem w drzwiach, co świadczy o dużym zainteresowaniu. Po części oficjalnej i wręczeniu nagród nastąpił występ chóru Schola Gregoriana Silesiensis. Śpiew tradycyjny świetnie współbrzmiał z zabytkowym wnętrzem kamieniczki.

Nie można nie wspomnieć (choć wydać to się może trywialne wobec wagi gatunkowej wydarzenia; jednak oprawa także ma znaczenie) o doskonałym, świetnie podanym kateringu.

Krążą słuchy, że tego dnia odbyło się jeszcze kilka interesujących wydarzeń…

I (jak w tytule) na zakończenie krótkiego, aczkolwiek wyczerpującego [intelektualnie i emocjonalnie] cyklu:
Takiemu zaproszeniu „74-letnia aktorka wygląda na 50 lat – zobacz!” mówimy zdecydowane NIE DZIĘKUJĘ!